Μετάβαση στο περιεχόμενο

Armory Show

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Αφίσα της έκθεσης Armory Show

Το Armory Show του 1913, γνωστό και ως Διεθνής Έκθεση Μοντέρνας Τέχνης (αγγλικά: International Exhibition of Modern Art‎‎), διοργανώθηκε από την Ένωση Αμερικανών Ζωγράφων και Γλυπτών. Ήταν η πρώτη μεγάλη έκθεση μοντέρνας τέχνης στην Αμερική, καθώς και μία από τις πολλές εκθέσεις που πραγματοποιήθηκαν στους τεράστιους χώρους των οπλοστασίων της Αμερικανικής Εθνοφρουράς.

Η έκθεση σε τρεις πόλεις ξεκίνησε στο Οπλοστάσιο του 69ου Συντάγματος της Νέας Υόρκης, στη Λεωφόρο Λέξινγκτον μεταξύ 25ης και 26ης οδού, από τις 17 Φεβρουαρίου έως τις 15 Μαρτίου 1913.[1] Η έκθεση μεταφέρθηκε στο Ινστιτούτο Τέχνης του Σικάγο και στη συνέχεια στον Εικαστικό Σύλλογο Κόπλεϊ στη Βοστώνη,[2] όπου, λόγω έλλειψης χώρου, όλα τα έργα Αμερικανών καλλιτεχνών αφαιρέθηκαν.[3]

Η έκθεση αποτέλεσε σημαντικό γεγονός στην ιστορία της Αμερικανικής τέχνης, εισάγοντας τους Αμερικανούς, οι οποίοι ήταν συνηθισμένοι στον ρεαλιστική τέχνη, στις πειραματικές τεχνοτροπίες της ευρωπαϊκής πρωτοπορίας, όπως ο Φωβισμός και ο Κυβισμός. Η έκθεση λειτούργησε ως καταλύτης για τους Αμερικανούς καλλιτέχνες, οι οποίοι έγιναν πιο ανεξάρτητοι και δημιούργησαν τη δική τους "καλλιτεχνική γλώσσα".[4]

"Οι ρίζες της έκθεσης βρίσκονται στην εμφάνιση προοδευτικών ομάδων και ανεξάρτητων εκθέσεων στις αρχές του 20ού αιώνα (με σημαντικά γαλλικά προηγούμενα), οι οποίες αμφισβήτησαν τα αισθητικά ιδεώδη, τις πολιτικές αποκλεισμού και την εξουσία της Εθνικής Ακαδημίας Σχεδίου, ενώ παράλληλα διεύρυναν τις ευκαιρίες έκθεσης και πώλησης, βελτίωσαν τη γνώση του κοινού και διεύρυναν το κοινό για τη σύγχρονη τέχνη."[5]

Ιστορικό

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ένα σχέδιο του Τζον Φρεντς Σλόαν με τίτλο "Μια ελαφρά κρίση τρίτης άνοιας που προκλήθηκε από την υπερβολική μελέτη των πολυσυζητημένων κυβιστικών εικόνων στη Διεθνή Έκθεση της Νέας Υόρκης", Απρίλιος 1913
Το Οπλοστάσιο του 69ου Συντάγματος το 2008
Ο διοργανωτής της έκθεσης Γουόλτερ Παχ, γύρω στο 1909
Ο οργανωτής της έκθεσης Άρθουρ Μπ. Ντέιβις, περίπου 1908

Στις 14 Δεκεμβρίου 1911, μια πρώτη συνάντηση της Ένωσης Αμερικανών Ζωγράφων και Γλυπτών (Association of American Painters and Sculptors, AAPS) οργανώθηκε στη γκαλερί Μάντισον της Νέας Υόρκης. Τέσσερις καλλιτέχνες συναντήθηκαν για να συζητήσουν τη σύγχρονη καλλιτεχνική σκηνή στις Ηνωμένες Πολιτείες και τις δυνατότητες διοργάνωσης εκθέσεων προοδευτικών έργων τέχνης από εν ζωή Αμερικανούς και ξένους καλλιτέχνες, ευνοώντας έργα που αγνοούνται ή απορρίπτονται από τις τρέχουσες εκθέσεις. Στη συνάντηση συμμετείχαν οι Χένρι Φιτς Τέιλορ, Τζερόμ Μάιερς, Έλμερ Λίβινγκστον Μακράε και Γουόλτ Κουν.[6]

Τον Ιανουάριο του 1912, οι Γουόλτ Κουν, Γουόλτερ Παχ και Άρθουρ Ντέιβις ενώθηκαν με περίπου 25 συναδέλφους τους για να ενισχύσουν έναν επαγγελματικό συνασπισμό: τον AAPS. Σκοπός τους ήταν ο οργανισμός να "καθοδηγήσει το κοινό γούστο στην τέχνη, αντί να το ακολουθεί".[7] Άλλα ιδρυτικά μέλη της AAPS ήταν οι Ντ. Πάτναμ Μπρίνλεϊ, Γκάτζον Μπόργκλουμ, Τζον Φρέντερικ Μόουμπρεϊ-Κλαρκ, Λέον Ντάμπο, Γουίλιαμ Τζ. Γκλάκενς, Έρνεστ Λόουσον, Τζόνας Λι, Τζορτζ Λουκς, Καρλ Άντερσον, Τζέιμς Ε. Φρέιζερ, Άλεν Τάκερ, και Τζ. Άλντεν Γουέιρ.[7] Η AAPS θα ήταν αφιερωμένη στη δημιουργία νέων εκθεσιακών ευκαιριών για νέους καλλιτέχνες εκτός των υφιστάμενων ακαδημαϊκών ορίων, καθώς και στην παροχή εκπαιδευτικών καλλιτεχνικών εμπειριών για το αμερικανικό κοινό.[1]

Τα μέλη της AAPS πέρασαν περισσότερο από ένα χρόνο σχεδιάζοντας το πρώτο τους έργο: τη Διεθνή Έκθεση Μοντέρνας Τέχνης, μια έκθεση γιγαντιαίων διαστάσεων, που δεν είχε ξαναδεί η Νέα Υόρκη. Το Οπλοστάσιο του. 69ου Συντάγματος επιλέχθηκε ως ο κύριος χώρος για την έκθεση την άνοιξη του 1912 και ενοικιάστηκε έναντι αμοιβής 5.000 δολαρίων, συν επιπλέον 500 δολάρια για επιπλέον προσωπικό.[8]

Αφού εξασφαλίστηκε ο χώρος, το πιο περίπλοκο έργο σχεδιασμού ήταν η επιλογή των έργων τέχνης για την έκθεση, ιδιαίτερα μετά την απόφαση να συμπεριληφθεί ένα μεγάλο ποσοστό πρωτοποριακών ευρωπαϊκών έργων, τα περισσότερα από τα οποία δεν είχε δει ποτέ το αμερικανικό κοινό.[1] Τον Σεπτέμβριο του 1912, ο Κουν αναχώρησε για μια εκτεταμένη περιοδεία συλλογής στην Ευρώπη, με στάσεις σε πόλεις της Αγγλίας, της Γερμανίας, των Κάτω Χωρών και της Γαλλίας, επισκεπτόμενος γκαλερί, συλλογές και στούντιο και συνάπτοντας συμβάσεις για δάνεια όπου πήγαινε.[9] Ενώ βρισκόταν στο Παρίσι, ο Kuhn συναντήθηκε με τον Pach, ο οποίος γνώριζε καλά την εκεί καλλιτεχνική σκηνή και ήταν φίλος με τον Μαρσέλ Ντυσάν και τον Ανρί Ματίς. Ο Ντέιβις τους συνάντησε εκεί τον Νοέμβριο του 1912.[1] Μαζί εξασφάλισαν τρεις πίνακες που έμελλε να είναι από τους πιο διάσημους και πολωτικούς του Armory Show: Μπλε Γυμνό και Madras Rouge του Ματίς, και το Γυμνό που κατεβαίνει μια σκάλα, Αρ. 2 του Ντυσάν. Μόνο αφού ο Ντέιβις και ο Κουν επέστρεψαν στη Νέα Υόρκη τον Δεκέμβριο, απηύθυναν πρόσκληση για τη συμμετοχή Αμερικανών καλλιτεχνών.[1]

Armory Show, Σικάγο, 1913. Η αίθουσα των Κυβιστών.

Ο Παχ ήταν ο μόνος Αμερικανός καλλιτέχνης που συνδέθηκε στενά με την ομάδα καλλιτεχνών της Section d'Or, μεταξύ των οποίων οι Αλμπέρ Γκλεζέ, Ζαν Μετζινγκέρ, οι αδελφοί Ντυσάν Μαρσέλ Ντυσάν, Ρεϊμόν Ντυσάν-Βιγιόν, Ζακ Βιγιόν και άλλοι. Ο Παχ ήταν υπεύθυνος για την εξασφάλιση δανείων από αυτούς τους ζωγράφους για το Armory Show. Οι περισσότεροι από τους καλλιτέχνες του Παρισιού που έστειλαν έργα στο Armory Show γνώριζαν προσωπικά τον Παχ και του εμπιστεύτηκαν τα έργα τους.[10] Το Armory Show ήταν η πρώτη και τελικά η μοναδική έκθεση που διοργανώθηκε από την AAPS.

Το 1913, ο συλλέκτης έργων τέχνης και δικηγόρος Τζον Κουίν αγωνίστηκε για να ανατρέψει τους νόμους λογοκρισίας που περιόριζαν την είσοδο μοντέρνας τέχνης και λογοτεχνίας στις Ηνωμένες Πολιτείες. Έπεισε το Κογκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών να ανατρέψει την Δασμολογική Πράξη Πέιν-Άλντριτς του 1909, η οποία διατηρούσε τον δασμό στα ξένα έργα τέχνης ηλικίας κάτω των 20 ετών, αποθαρρύνοντας τους Αμερικανούς από το να συλλέγουν σύγχρονη ευρωπαϊκή τέχνη. Ο Κουίν άνοιξε την έκθεση Armory Show με τα λόγια:

... ήταν καιρός ο αμερικανικός λαός να έχει την ευκαιρία να δει και να κρίνει ο ίδιος το έργο των Ευρωπαίων που δημιουργούν μια νέα τέχνη.[11]

Στο Armory Show εκτέθηκαν περίπου 1.300 πίνακες ζωγραφικής, γλυπτά και διακοσμητικά έργα από πάνω από 300 Πρωτοπόρους Ευρωπαίους και Αμερικανούς καλλιτέχνες. Αντιπροσωπεύονταν έργα Ιμπρεσιονισμού, Φωβισμού και Κυβισμού.[12] Η δημοσιότητα που έπληξε την έκθεση είχε επιδιωχθεί, με τη δημοσίευση καρτ ποστάλ με 57 έργα, μεταξύ των οποίων και το γυμνό του Ντυσάν που θα γινόταν το πιο διαβόητο.[13] Τα δελτία ειδήσεων και οι κριτικές ήταν γεμάτα με κατηγορίες για κομπογιαννιτισμό, παραφροσύνη, ανηθικότητα και αναρχία, καθώς και με παρωδίες, γελοιογραφίες, σκωπτικά έργα και παρωδίες εκθέσεων. Ορισμένοι απάντησαν με γέλιο, καθώς ο καλλιτέχνης Τζον Φρεντς Σλόαν φάνηκε να μην παίρνει στα σοβαρά την έκθεση στη δημοσιευμένη γελοιογραφία του, "Μια ελαφρά κρίση τρίτης διανοίας που προκλήθηκε από την υπερβολική μελέτη των πολυσυζητημένων κυβιστικών εικόνων στη Διεθνή Έκθεση της Νέας Υόρκης".[14] Σχετικά με τα σύγχρονα έργα, ο πρώην πρόεδρος Θεόδωρος Ρούζβελτ δήλωσε: "Αυτό δεν είναι τέχνη!".[15]

Μεταξύ των σκανδαλωδώς ριζοσπαστικών έργων τέχνης, την πρώτη θέση κατέχει το κυβιστικό/φουτουριστικό Γυμνό που κατεβαίνει σκάλες Αρ. 2 του Μαρσέλ Ντυσάν, που ζωγράφισε το προηγούμενο έτος, στο οποίο εξέφραζε την κίνηση με διαδοχικές εικόνες που επικάθονται, όπως στις κινηματογραφικές ταινίες. Ο Τζούλιαν Στριτ, ένας κριτικός τέχνης, έγραψε ότι το έργο έμοιαζε με "έκρηξη σε εργοστάσιο κεραμιδιών" (το απόσπασμα αυτό αποδίδεται επίσης στον Τζοέλ Σπίνγκαρν[16]), ενώ οι σκιτσογράφοι σατίριζαν το έργο. Ο Γκάτζον Μπόργκλουμ, ένας από τους πρώτους διοργανωτές της έκθεσης, ο οποίος για διάφορους λόγους απέσυρε τόσο την οργανωτική του δεινότητα όσο και το έργο του, ονόμασε το έργο αυτό Μια σκάλα που κατεβαίνει ένα γυμνό, ενώ ο Τζ. Φ. Γκρίσβολντ, συγγραφέας της New York Evening Sun, το ονόμασε Ο αγενής που κατεβαίνει μια σκάλα (Rush hour in the subway).[17]

Η έκθεση παρουσιάστηκε στο Καλλιτεχνικό Ινστιτούτο του Σικάγο και στη συνέχεια στον Εικαστικό Σύλλογο Κόπλεϊ στη Βοστώνη,[2] όπου, λόγω έλλειψης χώρου, όλα τα έργα Αμερικανών καλλιτεχνών αφαιρέθηκαν.[3]

Ενώ βρισκόταν στο Σικάγο, η έκθεση δημιούργησε ένα σκάνδαλο που έφτασε μέχρι το γραφείο του κυβερνήτη. Αρκετά άρθρα στον Τύπο ανέφεραν το θέμα. Σε μια εφημερίδα ο τίτλος έγραφε: "Η κυβιστική τέχνη θα διερευνηθεί- οι ερευνητές του νομοθετικού σώματος του Ιλινόις θα διερευνήσουν τον ηθικό τόνο της πολυδιαφημισμένης τέχνης":

Σικάγο, 2 Απριλίου: Οι κατηγορίες ότι η διεθνής έκθεση κυβιστικών και φουτουριστικών εικόνων, που παρουσιάζεται τώρα εδώ στο Ινστιτούτο Τέχνης, περιέχει πολλούς άσεμνους καμβάδες και γλυπτά, θα διερευνηθούν αμέσως από την επιτροπή λευκών σκλάβων του νομοθετικού σώματος του Ιλινόις. Η επίσκεψη ενός ερευνητή στην έκθεση και η έκθεσή του για τους πίνακες προκάλεσε τον υποδιοικητή Μπάρατ Χάρα να διατάξει την άμεση εξέταση ολόκληρης της έκθεσης. Ο κ. Ο'Χάρα έστειλε τον ερευνητή να εξετάσει τις εικόνες αφού είχε λάβει πολλά παράπονα για τον χαρακτήρα της έκθεσης. "Δεν θα καταδικάσουμε τη διεθνή έκθεση χωρίς αμερόληπτη έρευνα", δήλωσε σήμερα ο υποδιοικητής. "Έχω λάβει πολλά παράπονα, ωστόσο, και οφείλουμε στο κοινό να εξετάσουμε το θέμα διεξοδικά". Ο εισαγγελέας ανέφερε ότι ορισμένες από τις εικόνες ήταν "ανήθικες και υποβλητικές". Οι γερουσιαστές Γούντγουορντ και Μπιλ της επιτροπής θα επισκεφθούν την έκθεση σήμερα.

— Ottumwa Tri-Weekly Courier, Iowa, 3 April 1913[18]

Κάτοψη

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι Μαρσέλ Ντυσάν, Ζακ Βιγιόν, Ραϊμόν Ντυσάν-Βιγιόν, και ο σκύλος του Βιγιόν στην αυλή του στούντιο του Βιγιόν Πουτώ, Γαλλία, περ. 1913. Και τα τρία αδέλφια συμμετείχαν στην έκθεση.

Παρακάτω παρουσιάζεται το περιεχόμενο κάθε γκαλερί:[19]

  • Πινακοθήκη A: Αμερικανική Γλυπτική και Διακοσμητική Τέχνη
  • Πινακοθήκη B: Αμερικανική ζωγραφική και γλυπτική
  • Πινακοθήκη C, D, E, F: Αμερικανική ζωγραφική
  • Πινακοθήκη G: Αγγλική, ιρλανδική και γερμανική ζωγραφική και σχέδια
  • Πινακοθήκη H, I: Γαλλική Ζωγραφική και Γλυπτική
  • Πινακοθήκη J: Γαλλική ζωγραφική, ακουαρέλα και σχέδια
  • Πινακοθήκη Κ: Γαλλικές και αμερικανικές υδατογραφίες, σχέδια κ.λπ.
  • Πινακοθήκη L: Αμερικανικές υδατογραφίες, σχέδια κ.λπ.
  • Πινακοθήκη Μ: Αμερικανική Ζωγραφική
  • Πινακοθήκη Ν: Αμερικανική ζωγραφική και γλυπτική
  • Πινακοθήκη Ο: Γαλλική ζωγραφική
  • Πινακοθήκη P: Γαλλική, αγγλική, ολλανδική και αμερικανική ζωγραφική
  • Πινακοθήκη Q: Γαλλική ζωγραφική
  • Πινακοθήκη R: Γαλλική, αγγλική και ελβετική ζωγραφική

Κληρονομιά

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η αρχική έκθεση σημείωσε τεράστια επιτυχία. Κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα πραγματοποιήθηκαν διάφορες εκθέσεις για τον εορτασμό της κληρονομιάς της.

Το 1944 το Μουσείο Τέχνης του Σινσινάτι διοργάνωσε μια μικρότερη έκδοση, το 1958 το Κολέγιο Άμχερστ διοργάνωσε μια έκθεση με 62 έργα, 41 από τα οποία περιλαμβάνονταν στην αρχική έκθεση, και το 1963 το Καλλιτεχνικό Ινστιτούτο Μάνσον-Γουίλιαμς-Πρόκτορ στην Ούτικα (Νέα Υόρκη), διοργάνωσε την "1913 Armory Show 50th Anniversary Exhibition" με τη χορηγία του Κληροδοτήματος Χένρι Στριτ στη Νέα Υόρκη, η οποία περιελάμβανε περισσότερα από 300 έργα.[20]

Τα Πειράματα στην Τέχνη και την Τεχνολογία (Experiments in Art and Technology, E.A.T.) ξεκίνησαν επίσημα από τους μηχανικούς Μπίλι Κλούβερ και Φρεντ Βαλντάουερ και τους καλλιτέχνες Ρόμπερτ Ράουσενμπεργκ και Ρόμπερτ Γουίτμαν όταν συνεργάστηκαν το 1966 και οργάνωσαν μαζί 9 βραδιές: Θέατρο και Μηχανική, μια σειρά παρουσιάσεων παραστατικής τέχνης που ένωσαν καλλιτέχνες και μηχανικούς. Δέκα καλλιτέχνες συνεργάστηκαν με περισσότερους από 30 μηχανικούς για να δημιουργήσουν καλλιτεχνικές παραστάσεις που ενσωμάτωναν τη νέα τεχνολογία. Οι παραστάσεις πραγματοποιήθηκαν στο Οπλοστάσιο του 69ου Συντάγματος, ως φόρος τιμής στην πρωτότυπη και ιστορική έκθεση του 1913.[21][22]

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Sarah Douglas. "Pier Pressure." 26 Μαρτίου 2008.
  • Catalogue of International Exhibition of Modern Art, at the Armory of the Sixty-Ninth Infantry, Feb 15 to March 15, 1913. Association of American Painters and Sculptors, 1913.
  • Walt Kuhn. The Story of the Armory Show. New York, 1938.
  • Milton W. Brown. The Story of the Armory Show. Joseph H. Hirshhorn Foundation, distributed by New York Graphic Society, 1963. [republished by Abbeville Press, 1988.]
  • 1913 Armory Show 50th Anniversary Exhibition. Text by Milton W. Brown. Utica: Munson-Williams-Proctor Institute, 1963.
  • Walter Pach Papers, Archives of American Art, Smithsonian Institution
  • Walt Kuhn, Kuhn Family Papers, and Armory Show Records, Archives of American Art, Smithsonian Institution

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Cotter, Holland (October 28, 2012). «Rethinking the Armory Show». The New York Times: σελ. 1. https://www.nytimes.com/2012/10/28/arts/artsspecial/two-exhibitions-re-examine-the-1913-armory-show.html. 
  2. ↑ 2,0 2,1 International Exhibition of Modern Art, catalogue cover, Copley Society of Boston, Copley Hall, Boston, Mass., 1913
  3. ↑ 3,0 3,1 Brown, Milton W. The Story of the Armory Show, Joseph H. Hirshhorn Foundation, New York, 1963, σσ. 185–186
  4. ↑ Chilvers, Ian (21 Μαΐου 2015). The Oxford Dictionary of Art and Artists. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-178276-3. 
  5. ↑ Berman, Avis (2000). As National as the National Biscuit Company; The Academy, the Critics, and the Armory Show, Rave Reviews American Art and Its Critics, 1826–1925. New York: National Academy of Design. σελ. 131. 
  6. ↑ 1913 Armory Show, The Story in Primary Sources (Timeline)
  7. ↑ 7,0 7,1 «New York Armory Show of 1913». AskArt.com. Ανακτήθηκε στις 1 Φεβρουαρίου 2013. 
  8. ↑ «Securing a Space: The 69th Regiment Armory». 1913 Armory Show: the Story in Primary Sources. Archives of American Art, Smithsonian Institution. Ανακτήθηκε στις 1 Φεβρουαρίου 2013. 
  9. ↑ «Walt Kuhn's Itinerary through Europe, 1912». 1913 Armory Show: the Story in Primary Sources. Archives of American Art, Smithsonian Institution. Ανακτήθηκε στις 1 Φεβρουαρίου 2013. 
  10. ↑ Laurette E. McCarthy, Walter Pach, Walter Pach (1883–1958), The Armory Show and the Untold Story of Modern Art in America, Penn State Press, 2011
  11. ↑ "Bloomsday: Court finds Ulysses obscene", New York Irish Arts, June 23, 2012.
  12. ↑ McShea, Megan, A Finding Aid to the Walt Kuhn Family Papers and Armory Show Records, 1859–1978 (bulk 1900–1949), Archives of American Art, Smithsonian Institution.
  13. ↑ Andress, Sarah. "1913 Armory Show Revisited: The Artists and their Prints," Αρχειοθετήθηκε 2020-11-23 στο Wayback Machine. Art in Print Vol. 3 No. 2 (July–August 2013).
  14. ↑ Blanke, David. The 1910s. Greenwood Publishing Group, 2002. σελ. 275. (ISBN 9780313312519)
  15. ↑ Η κριτική του Θεόδωρου Ρούζβελτ για την έκθεση Armory Show στην εφημερίδα "The Outlook", που δημοσιεύθηκε στις 29 Μαρτίου 1913, είχε τίτλο "A Layman's View of an Art Exhibition". Βλ. Edmund Morris, Colonel Roosevelt (Random House, New York, 2010; (ISBN 978-0-375-50487-7)), σσ. 267–272 και 660–663. Σύμφωνα με τον Μόρις, η κριτική του Ρούσβελτ έβλεπε με κάποια εύνοια τους νέους Αμερικανούς καλλιτέχνες.
  16. ↑ Joel Spingarn, σελ. 110
  17. ↑ Brown, Milton W., The Story of the Armory Show, Joseph H Hirshhorn Foundation, New York, 1963, σελ. 110
  18. ↑ Cubist Art Will be Investigated; Illinois legislative Investigators to Probe the Moral Tone of the Much Touted Art, Ottumwa Tri-Weekly Courier (Ottumwa, Iowa), 3 April 1913. Chronicling America: Historic American Newspapers. Lib. of Congress
  19. ↑ «Gallery Map». University of Virginia. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Φεβρουαρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 16 Φεβρουαρίου 2018. 
  20. ↑ 1913 Armory Show 50th Anniversary Exhibition 1963 copyright and organized by Munson-Williams-Proctor Arts Institute, copyright and sponsored by the Henry Street Settlement, New York City, Library of Congress card number 63-13993
  21. ↑ Vehicle, online. Retrieved September 25, 2008.
  22. ↑ documents, history online. Retrieved September 25, 2008.

Συντεταγμένες: 40°44′29″N 73°59′03″W / 40.74139°N 73.98417°W / 40.74139; -73.98417

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Armory_Show&oldid=10749973"